اشعارشهادت امام حسن مجتبی ع

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

بی حُبِّ حسن مشکلِ دل، حل شدنی نیست

جز عشقِ حسن، عشق مُسجّل شدنی نیست
 

گر چه نمکِ سفرۀ هر فیض حسین است

بی نام حسن، فیض که اَکمل شدنی نیست
 

بی مِهرِ حسن هر که حسینی است، حرامش

هیهات، حسین از حسن اَفضل شدنی نیست

 
روزیکه همه فکر حسابند و کتابند

مهمان حسن، هیچ معطل شدنی نیست
 

هر سَیّئه را او حسنه کرد، واِلّا

بی نورِ حسن، نار مبدل شدنی نیست
 

یک پرچمِ سبز است جنان، سر درِ قصرش

گم کردنِ این کاخِ مجلّل، شدنی نیست
 

یارَش ز جوانی بخدا پیر غلام است

عمرِ حسنی، هیچ مُطوّل شدنی نیست
 

با درد بسازید که آیاتِ غریبی است

هر آیه، به هر سینه که مُنزَل شدنی نیست
 

غمهای دلِ فاطمه اَسرارِ حسن بود

شرحِ غمِ اَسرار مفصل، شدنی نیست
 

یک کوچه و یک سیلی و یک مادر و یک طفل

تفسیر بر این روضۀ مُجمل شدنی نیست

 
از سودۀ الماس جگر لکّه بگیرد

زِنهار که بهبودیِ تاوَل شدنی نیست

 
محشر هم از این داغ برای تو بگِرییم

این غصه برای دلِ ما حل شدنی نیست

شاعر:
محمود ژولیده

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

خواهر! از زهر جفا بال و پرم می سوزد

با تو آن قدر بگویم جگرم می سوزد
 

جگرم سوخت ولی از اثر زهر نبود

جگرم از غم مادر-پدرم می سوزد
 

لحظه ای هم نرود از نظرم آتش در

دائما فاطمه،پیش نظرم می سوزد
 

زینب از غم من اشک مریز و بنگر

وز غم کرب و بلا چشم ترم می سوزد

 
فکر گودالم و زانوی حرامی به کمر

خواهر از غصه ی آن تن،کمرم می سوزد

 
می کشد شمر سرش را به روی خاک زمین

من به یاد سر پاشیده،سرم می سوزد

شاعر:
محمود اسدی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

هرکه دیدار من سوخته جان می آید..

یار من نیست،پی لقمه نان می آید
 

بین این مردم بد، گریه رفیق خوبیست

بهر دلداری من اشک روان می آید
 

اینهمه خوبی‌شان کردم و راضی نشدند

همه انگار که از من بدشان می آید
 

بین هر جمعیت از دور مشخص هستم

حسن آن است که با قد کمان می آید
 

مادرت را وسط کوچه دودستی بزنند

در بهار تو‌ همان وقت خزان می آید
 

قاتل مادر من پیش رویم میخندد

صبر از صبر عجیبم به فغان می آید
 

تا به امروز ازآن کوچه نگفتم به کسی

مگر آن فاجعه راحت به زبان می آید؟!
 

جعده برخیز مرا زهر بده خسته شدم

دم افطار شده صوت اذان می آید
 

برو از خانه من ،من که حلالت کردم

دارد عباس به اینجا نگران می آید

 
طشت خونین مرا از نظرش دور کنید

خواهر سوخته ام‌ سینه زنان می آید

 
اگر امروز حسین آمده دور و بر من

پیش او گوشه گودال سنان می آید

شاعر:
سید پوریا هاشمی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

نشستم گوشه ای از سفرهء همواره رنگینت

چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت
 

به عابر ها تعارف می کنی دار و ندارت را

تو آن باغی که میریزد بهشت از روی پرچینت
 

کرم یک ذره از سرشار ، سرشارِ صفت هایت

حسن یک دانه از بسیار ، بسیارِ عناوینت
 

دهان وا می کند عالم به تشویق حسین اما

دهانِ رحمه للعالمین واشد به تحسینت
 

تو دینِ تازه ای آورده ای از دیدِ این مردم

که با یک گل کنیزی می شود آزاد در دینت
 

معزالمومنین خواندن مذل المومنین گفتن

اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرینت
 

برای تو چه فرقی دارد  ای والتین و الزیتون

که می چینند مضمون آسمان ها از مضامینت
 

بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی گشتند

فراخوانده خدا جبراییل هایش را به تمکینت
 

بگو تاتیغ برداریم اگر جنگ است آهنگت

بگو تا تیغ بگذاریم اگر صلح است آیینت
 

خدا حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود

علی حیران تیغ نهروانت تیغ صفینت
 

بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند

محبت کن! قدم بگذار بر چشم محبینت
 

تورا پایین کشیدند از سر منبر که می گفتند:

چرا پیغمبر از دوشش نمی آورد پایینت
 

درون خانه هم محرم نمی بینی تحمل کن

که می خواهند، ای تنها ترین تنها تر از اینت
 

تو غم های بزرگی در میان کوچه ها دیدی

که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت
 

از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی

از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگینت
 

سر راهت می آمد آنکه نامش را نخواهم برد

برای آنکه عمری تازه باشد زخم دیرینت

 
برای جاریِ اشکت سراغ چاره می گردی

که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت
 

به تابوتِ تو حتی زهر خود را کینه خواهد ریخت

چه می شد مثل مادر نیمهء شب بود تدفینت
 

صدایت می زند اینک یتیمت از دل خیمه

که اورا راهی میدان کنی با دست آمینت
 

هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر

در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرینت
 

کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟

نمک نشناس آن دستی که روزی بوده مسکینت

 
دعا کن زخم غم هایت بسوزاند مرا یک عمر

نصیبم کن نمک از سفرهء همواره رنگینت

شاعر:
سید حمید رضا برقعی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

اینکه از زهر جفا جای به بستر دارد

طشتی از خون دل خویش برابر دارد
 

چشمهایش به در و منتظر آمدنیست

زیر لب زمزمه مادر مادر دارد

 
جگرش سوخته از یک غم و یک غربت نیست

داغ ارثیست که در سینه مکرر دارد
 

زهر تنها کس و کار دل او گشت اگر

یادگاریست که از کینه همسر درد
 

لحظه های سفرش در بغلش می گیرد

چادری را که بوی یاس معطر دارد
 

آرزو داشت نمی دید در آن کوچه تنگ

مادرش روی زمین لاله پرپر دارد

 
گفت با گریه حسینم تو دگر گریه مکن

که حسن میرود و سایه خواهر دارد

 
آه... لایوم کیوم تو که در صحرا کیست؟

جسم صدچاک تو از روی زمین بردارد

شاعر:
محمد علی بیابانی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

مادر ز بس برای غمت گریه کرده ام

عمری برای عمر کمت گریه کرده ام
 

موی سپید و روی شکسته است حاصلم

از بس که بی صدا ز غمت گریه کرده ام
 

داغِ جوانی اَت کَبِدم را مذاب کرد

با خونِ دل بر آن عظمت گریه کرده ام
 

مانند شمع این جگر خسته آب شد

با لخته لخته بر اَلَمت گریه کرده ام
 

سِرّم به کس نگفتم و با خویش سوختم

یعنی به غنچۀ حرمت گریه کرده ام
 

ای پهلوی شکستۀ تو حامی علی

بر دندۀ قلم قلمت گریه کرده ام
 

کردی برای دین علی سینه ات سپر

مادر! بر این همه کَرمت گریه کرده ام

 
گفتی قسم به جان علی یاری اَش کنم

عمری برای این قَسَمت گریه کرده ام

 
ظلمی که بر تو شد به کسی در جهان نشد

تنها ، به این همه سِتَمَت  گریه کرده ام
 

مادر قسم بجان تو من کشتۀ توأم

خون در عزای محترمت گریه کرده ام
 

تیغ مغیره راز جوانمرگیِ تو بود

بازو شکسته ! بر وَرَمت گریه کرده ام
 

ضرب غلاف و سیلی و میخ و لگد چه کرد؟!

یاس علی به پیچ و خَمت گریه گرده ام
 

با آن شتاب رفتی و برگشتنت ولی...

آهسته شد ، به هر قدمت گریه کرده ام
 

از کوچه تا هنوز عصای تو مانده ام

از بس برای قدّ خمت گریه کرده ام

 
زینب هنوز چادر خاکی به سر کند

عمری به سایۀ عَلَمت گریه کرده ام
 

بهتر که من بخاک بقیع فانی ات شوم

یعنی به غربت حرمت گریه کرده ام

شاعر:
محمود ژولیده

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

ای طشت یاریم‌ بده دیگر بریده ام

این زهر  را به قصد شفایم چشیده ام

 
کم سن و سال بودم و پیری به من رسید

مانند شمع قطره به قطره چکیده ام

 
راضی به مردنم که نبینم‌ مغیره را!

من‌ ناز مرگ‌ را به دل و جان خریده ام
 

عمری ز کوچه رد شدم و سوخت صورتم!

کوچه‌ نرفته ای‌ که‌ بدانی چه دیده ام
 

نامحرمی به مادر من حرف تند زد

جایی نگفته ام که چه حرفی شنیده ام!
 

سنگین‌ شدست گوش حسن مثل مادرم

آزرده از صدای بلند کشیده ام!
 

ناموس مرتضی به کمک احتیاج داشت

فریاد زد حسن! کمکم‌ کن خمیده ام!
 

این تنگی نفس اثر زهر کینه نیست

از کوچه تا به خانه فراوان دویده ام

شاعر:
سید پوریا هاشمی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

خنده بر این لب آزرده کجا می آید

نفس از سینه اگر رفت چرا می آید؟

 
زرهم کو که بپوشم بروم تا مسجد؟!

دارد از ماذنه انگار صدا می آید

 
دوستانم به دوتا کیسه درهم رفتند

ناله غربت من تا به خدا می آید

 
آتش جان مرا چاره به جز آتش نیست

زهر پیش نظرم مثل دوا می آید

 
لخته خون ها همگی از دهنم میریزد

وسط طشت بلا پشت بلا می آید

 
اول کودکی ام زار  شدم پیر شدم

گر به دستم همه ی عمر عصا می آید
 

پیر آن کوچه ی باریک که راهش سد شد

جلوی چشم ترم خاطره ها می آید
 

باز انگار که یک سایه به چشمم خورده

باز انگار غریبه سوی ما می آید
 

باز انگار که حوریه میوفتد به زمین

بروی چادر پاکش رد پا می آید
 

با چه وضعی به عقب میرود و می افتد

دو قدم مادر زارم جلو تا می آید

شاعر:
سید پوریا هاشمی

اشعار شهادت امام حسن مجتبی(علیه السلام)

نه بوی مُشک نه چون بوی نافه ی خُتن است

نه بوی یاسمن است این نه بوی یاس من است
 

نه بوی چادر خاکی نه عطر آن گودال

بقیع روضه ی مکشوف کوچه و زدن است
 

برای گریه بر این صحنه یا که دیدارش

میان هر مژه با چشم جنگ تن به تن است
 

به جز بقیع که در اشک نیز می سوزیم

همیشه گرمی آتش دلیل سوختن است
 

کسی که دست به سینه است توی کرب و بلا

چگونه است که پیش تو دست بر دهن است؟!
 

غریب کیست کسی که هنوز بی حرم است؟

و یا کسی که به هنگام مرگ بی کفن است؟!

 
غمش ز جنس حسین است هرکه مظلوم است

حسن تر است کسی که غریب در وطن است

 
خراب هم که نباشد به اعتقاد من

تمام غربت اینجا به خاطر حسن است!

شاعر:
مهدی رحیمی

شعر مدح برای شهادت امام حسن مجتبی (ع) غلامرضا سازگار

ای کرم، خاک قدم‌هـای گدای در تو

ای فـدای نظر حُسن خـدا منظـر تـو

چشم ارباب کرم مانده به دست کرمت

آبـرو یافتـه خورشیـد ز گـرد حرمت

عرش، خشتی‌ست ز ایوان رفیع تو حسن!

وسعت ملک الهی‌ست بقیع تو حسن!

مهر تو شیرۀ جان، میوۀ باغ دل ماست

قبر بی‌شمع و چراغ تو چراغ دل ماست

پســــر اول زهــــرا و امـــام دوم

چارمین فـرد ز پنجـی و فـروغ سوم

بوسه‌های نبوی بـر دهنت گل کرده

آیت وحی خـدا از سخنت گل کرده

بوسه برداشته پیوسته دعا از لب تو

شانۀ عرش، نشـانِ نبـوی مرکب تو

حسنـی؛ حُسن خدای احـد ذوالمننی

در کمال و ادب و حسن و ملاحت حسنی

تو کریمی تو زعیمی تـو امامی تو ولی

کرده ده‌سال امامت به حسین‌بن‌علی

سینـه و شانـه و آغـوش محمّد جایت

گـل لبخنـد خـدا ریخته بـر سیمایت

وسعت ملک خدا سفرۀ مهمانی توست

خوش‌ترین ذکر خداوند، ثناخوانی توست

تـو ز طفلـی غــم ایـام، مکـرر دیدی

سوختی، آب شدی، داغ پیمبـر دیدی

شاهـد غـربت و تنهایی حیــدر بودی

تـا اُحـد گریه‌کنان همـره مادر بودی

تـو درِ خانــۀ آتـش زده را مـی‌دیدی

مادرت نقش زمین می‌شد و می‌لرزیدی

قاتلت اوست که در پیش دو چشمان ترت

تازیانــه زده بــر مــادر نیکـو سیـرت

قاتلت اوست که با خشم، لگد بر در زد

مـادرت نالـه کشیـد از جگـر و پرپر زد

دوست هم طعنـه زد و قلب تو آزرد به قهر

آخرین قاتـل تو زخم‌زبـان بـود نه زهر

زندگانیت همه خون جگـر خوردن بود

کوه انـدوه، سرشـانه خـود بـردن بـود

خورد شمشیر ستم تا که به فرق پدرت

زخم آن تیغ شـد و رفت فرو در جگرت

گشت هر روز جسـارت به تو از اعدایت

بلکـه سجـاده کشیدنـد ز زیــر پــایت

نـه فقـط در غـم تو حیدر و زهرا گرید

بهـر تـو مـرغ هـوا، ماهـی دریـا گریـد

گر چـه در زندگی‌ات ظلم فراوان کردند

در عوض موقع تشییع تو جبران کردند!

عـوض گـل کـه گذارنـد بـه آیات تنت

لاله‌هـا تیر شـد و رفـت فـرو در بـدنت

چه جگرها که چو آتش همه افروخته شد

چه بگویم؟ تن و تابوت به هم دوخته شد

تیرهایی که بر آن نخـل گل یـاس زدند

همـه را بـر جگـر حضـرت عبـاس زدند

داغ‌هــا بـــر جگــر آل علــی بنهـادند

خوب بر ختم رسل اجـر رسـالت دادند!

زخم‌هـا گشت نمایـان ز حجـاب کفنت

تـا حسین‌بن‌علـی تیــر کشیـد از بدنت

سوزهـا را بـه درون جگـر خـود پوشید

تا که تیر از گلـوی کودک شش‌ماهه‌ کشید

تیر خصم از تن و تابوت گذشت و ناگاه

رفـت در دیــدۀ عبــاس و دل ثــارالله

شـد یکی از شـرر زهـر و ز تیر دشمن

تن صدچاک حسین و جگر پاک حسن

دل هـر سوخته‌دل گشت دیار غم‌شان

اشک «میثم» همه‌جا باد نثار غم‌شان

----------------------------------------------------------------------

شعر شهادت امام حسن (ع) از غلامرضا سازگار

نیست کس غیر از خدا آگاه از سوز نهانم

خون دل هایی که خوردم ریخت بیرون از دهانم

زهر نانوشیده قلبم بود مثل لاله پرپر

بس که آمد بر جگر از دوستان زخم زبانم

در وطن نه در میان خانه ی خود هم غریبم

قاتلم گردیده یارب همسر نامهربانم

قلب من شد پاره آن روزی که خود در کوچه دیدم

مادرم نقش زمین گردید پیش دیده گانم

جعده زهرم داد امّا قاتلم باشد مغیره

بر لب از ظلمی که او کرده چهل سال است جانم

خون دل هایی که زهرا و علی خوردند عمری

اشگ گردید و روان شد از دو چشم خون فشانم

هر کجا افتاد چشمم یا به ثانی یا مغیره

رنگ از رویم پرید و سوخت مغز استخوانم

من که ختم الانبیا خوانده است طاووس بهشتم

در میان آشیان چون طایر بی آشیانم

باغبان گلشن وحیم ولی از بس غریبم

هم نشین خارها در بین باغ و بوستانم

سوخت یاقوت لبم از زهر و شد معلوم آخر

از چه پیغمبر ز طفلی بوسه می زد بر دهانم

گر چه آل مصطفی ظلم فراوان دید «میثم»

نیست از من هیچ کس مظلوم تر در خاندانم

اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع) سازگار

صفر تمام شد و طی نشـد عزای حسن

هزار حیف که شد زهر کین جزای حسن

بـه غربتش چـه بگویـم، رسـول اکـرم گفت

که ماهیان همه گرینـد از بـرای حسن

اگرچه آب شد و سوخت بی‌صدا چون شمع

محیط، پر شده از اشک بی‌صدای حسن

بـه حشـر بـا گـل لبخنـد می‌شـود محشور

خوشا کسی که کند گریه در عزای حسن

گمـان نبـود نمـک‌ناشناس‌هــا بـه ستـم

کنند خنجـر خود را فرو به پای حسن

هنـوز بـر بـدنش زخـم‌ تیرهــا پیــداست

هنوز شهر مدینـه است کربلای حسن

کسی که فاطمـه را کشت قاتل حسن است

به روز حشر شهادت دهد خدای حسن

ز بـس بـه پیکـر پاکش نشست تیـر ستـم

به روی شانه بدن گشت نی‌نوای حسن

غـریبِ شهـر مدینه، غـریب رفت بـه خاک

غریب‌تر حرم و صحن با صفـای حسن

از آن زمان که خـدا خلق کـرد «میثم» را

دل شکستـۀ او بــود آشنـای حسـن

----------------------------------------------------------------------

شعر غلامرضا سازگار برای شهادت امام حسن مجتبی (ع)

شجر وحی را ثمر حسن است

به نبی دومین پسر حسن است

میوۀ قلب حضرت زهرا

جانِ جان پیامبر حسن است

پای‌ تا سر محمد است و علی

هستی مادر و پدر حسن است

کوچه‌های مدینه می‌گویند

از برادر غریب‌تر حسن است

آن که در سن کودکی او را

پاره در کوچه شد جگر حسن است

آن چه در بین کوچه دید و گریست

چشم پاک حسین هم نگریست

جز خداوند حی دادگرش

کس نداند چه آمده به سرش

بسکه زخم زبان زدند او را

زهر ناخورده بود خون جگرش

آن ستمگر که مادرش را زد

باز دشنام داد بر پدرش

سال‌ها از جفای دشمن و دوست

خون روان بود از دو چشمِ ترش

از شب دفن مادرش زهرا

همه دیدند ریخت بال و پرش

قاتـل آن ولـیّ سبحــانی

قنفذ است و مغیره و ثانی

---------------------------------------------------------------

اشعار سازگار برای شهادت امام حسن (ع)

آتشی شعله ور ز آه من است

که شرارش به جان مرد و زن است

چشم، سوی مدینه، دل به بقیع

با حسن لحظه لحظه هم سخن است

تربت بی چراغ او هر شب

شمع جان و چراغ قلب من است

شعله با ناله ، شمع محفل دل

گوهر اشک ، نُقل انجمن است

صفر است و دم حسینیون

همه جا ناله ی حسن حسن است

گریه ی ماهیان دریایی

در عزایش بود تماشایی

دلم امشب بهانه می گیرد

شعله از آن زبانه می گیرد

تیر آه از کمان ناله مدام

جگرم را نشانه می گیرد

گویی امشب کبوتری ز بقیع

در دلم آشیانه می گیرد

گل زخم دل امام حسن

در وجودم جوانه می گیرد

غصّه قصد دل مرا کرده

غم به کف تازیانه می گیرد

امشب از سوز سینه می گریم

بر غریب مدینه می گریم

----------------------------------------------------

دکلمه شهادت امام حسن (ع) از غلامرضا سازگار

من جگر پاره زهرایم و پاره جگرم

همه را یارم و خود از همه مظلوم‌ترم

خانـه‌ام قتلگـه و یـار ستمگر قاتل

سوخته از شرر زهر، ز پا تا به سرم

عمر من بود محرّم، همه روز و همه شب

قاتل از زهر جفا کشت به ماه صفرم

لب فرو بستم و دیدم که اهانت می‌کرد

قاتـل مـادر مظلومه مـن بـر پدرم

با وجودی که خزان کُشت بهارانم را

طشت شد باغ گل و لاله ز خون جگرم

من که طاووس بهشتم به چه جرم و گنهی

سوختـه از شـرر دوزخیان بال و پرم؟

قسمتم بود به مسجد که ز طفلی هر روز

قاتـل مـادر خـود را سـر منبـر نگـرم

تا در آن کوچه رخ یاس نبی گشت کبود

تیره شد صورت خورشید به پیش نظرم

مضطرب بـودم و لرزیدم و حیـران بودم

که چسان مادر خود را به سوی خانه برم

در همان لحظه که شد مادر من نقش زمین

مـن نگـه کـردم و او گفت خدایـا پسرم

«میثم» از آه تو گر سوخت جهان، نیست عجب

از شـرار جگـر و سـوز دلـت بـا خبـرم

------------------------------------------------------------------

شعر امام حسن مجتبی (ع) سازگار

قوتت همه شب خون جگر بود حسن جان

گریان ز غمت چشم سحر بود حسن جان

از دوست و دشمن به تو پیوسته ستم شد

مظلومی تو ارث پدر بود حسن جان

مادر که زمین خورد تن پاک تو لرزید

تنها کمکت اشک بصر بود حسن جان

از طعنه و از زخم زبان های پیاپی

هر دم به دلت زخم دگر بود حسن جان

شد قلب تو مجروح تر از جسم برادر

کز او جگرت سوخته تر بود حسن جان

گر ماهِ حسین بن علی بود محرم

ماه غم تو ماه صفر بود حسن جان

هر کس به تنش زخم رسد از دم شمشیر

زخم تو به تن نه به جگر بود حسن جان

در کوچه و در مسجد در خانه مغیره

پیوسته تو را پیش نظر بود حسن جان

در راه حسین بن علی چار فداییت

در کرب و بلا چار پسر بود حسن جان

میثم که سخن از دل سوزان تو می گفت

شعرش به دل شیعه شرر بود حسن جان

---------------------------------------------------------------------

شعر غلامرضا سازگار درباره شهادت امام حسن (ع)

ای سراپا حَسَن امام حسن

ماه هر انجمن، امام حسن

هم به خانه قتیل همسر خویش

هم غریب وطن امام حسن

ملک هستی به یاد غربت تو

همه بیت‌الحزن امام حسن

گرید از بهر تو، چو ابر بهار

دیده ی مرد و زن امام حسن

جگر پاره‌پاره‌ات گوید

در عزایت سخن، امام حسن

کامل ترین مجموعه اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع) غلامرضا سازگار